Bindingskracht

Een snelle blik op de klok leert me dat ik nog ruim een uur heb, voordat ik echt naar beneden moet gaan. Afwezig strijkt mijn penseel nog wat over het papier. Niet langer voel ik de warme gloed van het vuur dat zo heftig in mij oplaaide bij het begin van mijn werkstuk. Weemoedig bekijk ik het resultaat dat ik na uren heb bereikt. Het is overduidelijk dat ik mij in mijn fantasie weer eens exorbitant heb laten gaan.
Iedereen verwacht dat wij als jong getrouwd, goeduitziend stel van wanten weten in de slaapkamer. De werkelijkheid is helaas een stuk minder fraai. Natuurlijk vrijen we regelmatig, maar nog altijd heb ik het heftige, spetterende vuurwerk niet mogen ontdekken.
Onrustig malen mijn gedachten in het rond. Waarom heb ik ook in deze schets weer het heft in eigen handen genomen? Waarom lukt het in de werkelijkheid niet? Ik bedenk me dat ik zelfs nog nooit schrijlings op hem heb gezeten. Luc neemt meestal het initiatief en ik eindig dan steevast onderop. Wat is er nodig om dit patroon te doorbreken? Met een woest gebaar veeg ik de traan van mijn wang.

Ik schrik van de deurbel. 'Wie kan dat nou weer zijn?' roep ik boos en ben blij dat niemand me heeft gehoord.
Met bonkend hart loop ik de trap af.
'Hé, hallo,' klinkt de voor mij veel te opgewekte stem van Mireille.
'Lotje ..., gaat het wel goed met je?' vervolgt mijn gast. Haar bezorgdheid is oprecht.
Zonder dat ik het wil, heeft mijn vriendin allang opgemerkt dat het lachen me tijdelijk is vergaan.
'Ja hoor ..., het is niets.' Ik besef dat ik op dit moment niet erg overtuigend klink.
Net als altijd loopt Mireille alvast naar de zolderkamer die ik als atelier in gebruik heb. In de keuken maak ik een volle pot thee klaar.
'Je hebt écht talent, besef je dat wel goed?' Op het bureau liggen nu diverse van mijn kunstwerken uitgespreid.
'Dit nieuwste stuk is op ondeugende wijze lekker prikkelend. In de actiescènes heb je een prachtige afspiegeling van de werkelijkheid weergegeven.'
In alles blijkt dat Mireille erg onder de indruk is.
'Tja ... mooie werkelijkheid ....' In mijn stem ligt een bittere, sombere klank. 'Als slechts tien procent van de beelden op waarheid zijn gestoeld, mag ik al heel blij zijn.'
Mireille komt naast me zitten en legt bemoedigend haar hand op mijn bovenbeen en kijkt me vragend aan. Ineens heb ik behoefte om mijn hart te luchten. De onbalans tussen fictie en feit is me even te groot. Pas aan het eind van mijn verhaal komen de vele vragen van Mireille.

'Wat vindt Luc eigenlijk van je werk?'
Deze belangrijke vraag zet me weer aan het denken.
Luc heeft vaak genoeg mijn tekeningen gezien en ik weet dat hij onder de indruk is van mijn talent. Toch heeft het niet geleid tot betere acties in de slaapkamer.

'Hoe kom je aan de schetsen? Is Luc wel eens model geweest?'
Zodra ik in haar ogen de ondeugende twinkelingen zie ben ik benieuwd wat haar bezighoudt. Samen onderzoeken we het pad dat ze in gedachten al is ingeslagen. De eerste fase is bedoeld om vertrouwen te kweken. Ik moet Luc zover zien te krijgen dat hij als model toelaat dat ik hem op een stoel vastbind. Met zijn hulp moet het dan lukken om zijn armen en benen aan de stoel te fixeren. Vervolgens ga ik dan ijverig aan de slag met het maken van diverse schetsen, die ik dan later zal uitwerken.

Mireille wijst op het belang om dit modellenwerk strikt zakelijk te beschouwen. Op geen enkele wijze mag er sprake zijn van verleiding door welke partij dan ook.
Desnoods moeten er meer sessies volgen met Luc als model.

Pas als ik Luc's volledige vertrouwen heb gewonnen mag ik aan de slag met de tweede fase van haar plan.
Opnieuw is dan het modellenwerk het uitgangspunt, maar dan tijdens een bedscène.
Terwijl Mireille me deelgenoot maakt van haar geraffineerde plan, vraag ik me af hoe deze nog jonge vrouw aan zoveel wijsheid komt. Langzaam dringt tot me door dat ze uit pure ervaring praat. Ze moet blijkbaar zeer bekwaam zijn in het spel met de touwen. Toch durf ik er niet naar te vragen.

Samen onderzoeken we de mogelijkheden die mijn slaapkamer biedt. Ik moet op het bed plaatsnemen en nogmaals neemt Mireille uitvoerig het plan met me door.
Onder het mom van modellenwerk moet ik Luc zover zien te krijgen dat ik zijn polsen aan het hoofdeind van het bed mag vastbinden. Hij moet daarbij schaars gekleed zijn, maar niet volledig naakt.
'Dat komt wel. Let maar op.' De schorre ondertoon in haar stem verbaast mij. Blijkbaar weet ze veel meer dan ik.
Ongeduldig verlang ik veel meer details.
'Zorg er voor dat hij echt goed vastligt en niet zelf kan loskomen. Gun hem de tijd om de bondages te testen.'
'En dan ... wat moet ik dan doen?' Mijn belangstelling is gewekt.
'Ach ... de rest volgt vanzelf.'
Opnieuw proef ik dat Mireille uit ervaring spreekt. Voor mij zijn het nog altijd raadsels. Ik dring aan op meer bijzonderheden.
'Moet ik het dan helemaal uitschrijven ...,' vraagt Mireille ongedurig. Ze kijkt me onderzoekend aan.
Vol ongeloof gaat ze verder. 'Je zorgt er als eerste voor dat hij naakt op bed ligt. Dan neem je alle tijd om hem te verwennen.
Ik knik bedeesd.
'Tjeeses meid ..., gebruik je fantasie,' roept ze boos.
'In je tekeningen weet je precies hoe het werkt. Stook het vuur lekker heet op. Je zult zien dat zijn penis al die tijd flink stijf zal zijn. Neem die dan in je ene hand en verwen met de vingers van je andere hand heel zachtjes de balzak.
Zorg ervoor dat je heel langzaam aan het werk gaat. Laat je niet haasten, ook al dringt hij aan.'
Hoewel ik het totaalbeeld nog mis, merk ik dat Mireille zich al helemaal inleeft in mijn fantasie.
'Je zult merken dat je eigen lichaam als vanzelf begint te reageren. Geniet van die pure opwinding. De rest volgt vanzelf.
O ja ... nog een laatste wijze raad: maak Luc vooral niet te snel los.'

Het duurt ruim een maand voordat ik het aandurf om samen met Luc de slaapkamer te betrekken in het modellenwerk. De sessie waarbij ik Luc mocht vastbinden aan de stoel staat nog diep in mijn geheugen gegrift. Menig nacht fantaseerde ik hoe we na afloop hartstochtelijk vrijden.
Het is daarom des te frappanter dat Luc er zo koud onder is gebleven. Het is voor mij zonneklaar dat ik de bedscène uitvoerig moet uitnutten.
Ik merk dat de touwen me onbewust in hun greep houden. Voor de laatste keer neem ik in gedachten door hoe ik zijn polsen aan de bedrand zal vastbinden.

Traag, veel te traag naar míjn zin, dient de zondagmiddag zich aan. Luc heeft zich gewillig laten vastbinden.
Hij heeft zelf geholpen door mee te denken hoe ik met de touwen het beste zijn polsen kan vastbinden.
Het komt dan niet echt als een verrassing dat Luc beseft dat hij niet meer zelfstandig zal loskomen.
Toch lijkt hij zich geen zorgen te maken. We hebben de afgelopen maand dit modellenwerk al vaker gedaan.
Voor mij is het ditmaal volkomen anders. Ik word volledig overrompeld door mijn onrustige, felle hartslag als ik mijn schetsboek open. Met onvaste hand zet ik de eerste contouren op het papier. Door deze vurig ontluikende opwinding weet ik dat het tijd wordt voor fase twee. Even nog houd ik de schijn hoog.
Zodra ik mijn eerder bedachte positie kort naast het bed inneem lijkt Luc te beseffen dat er ditmaal iets anders aan de hand was. Opnieuw zoekt hij vergeefs naar ruimte in de touwen. Hij gunt me daarbij een prachtig uitzicht over zijn krachtig gespierde lichaam. Terwijl ik opzichtig de eerste knoopjes van mijn bloes open, zijn mijn ogen strak gericht op de groeiende bobbel in zijn al snel te krap wordend slipje.
Zijn adem stokt als ik over het bed buig en hem de diepe inkijk bied in mijn inmiddels half geopende bloes. Ik ben blij verrast dat hij gewillig zijn heupen optilt, zodat ik zijn slipje moeiteloos oplaag kan schuiven. Gretig snuif ik zijn krachtige lichaamsgeur op, waarin zijn opwinding duidelijk is te herkennen.
Ik herinner mij ineens de wijze raad van Mireille: 'maak hem vooral niet te snel los.'

Schrijlings kruip ik bovenop hem. Dwars door mijn nauwsluitende witte slipje voel ik het heftige, pulserende kloppen van zijn onder mijn rok verdwenen stijve penis. Onrustig streel ik zijn ruwe wangen terwijl ik probeer te doorgronden wat hem bezighoudt. Hij stelt me gerust door zachtjes mijn bevochtigde middelvinger te kussen die steels over zijn lippen glijdt.
'Wauw Charlotte. Maak me los. Toe nou ...ik wil het je vrijen. Ik wil je op je rug werpen en diep bij je binnendringen,'
smeekt hij, terwijl hij naar adem snakt.
Van schrik deins ik bijna achteruit. Toch lukt het me om snel te herstellen.
'Ditmaal niet Luc. Nu eis ik de leiding op. Ik zal zorgen dat je ditmaal míj uitvoerig gaat verwennen, zoals je nog nooit eerder hebt gedaan. Enne ... voorlopig kom je echt nog niet los. Dus ik hoop dat je genoeg energie hebt.'
Speels beweeg ik mijn heupen, waardoor zijn stijve penis mijn snel natter spleetje beroert.
Kortstondig lijkt het erop dat Luc in opstand zal komen.
Dan zie ik de harde trekken uit zijn gelaat verdwijnen, als hij zwicht voor zijn eigen opwinding.
Eindelijk mag ik toegeven aan het unieke liefdesspel, dat ik in mijn tekeningen al zo vaak heb uitgewerkt.

©Bindingskracht, maart 2013

Terug.